Ile zyskujemy dzięki nowym przekładom klasycznych dzieł? Chociażby to, że wiemy, jak Walter Benjamin odczytał Platona. Dostrzegł, że nie jest to uczesana retoryka przeszłości, jakby dana z góry, „obiektywna”. Jest w niej agresja, nawet fałsz, a zawsze – ironia.
Czytaj więcej
Jerzy Pilch otoczony jest literaturą. Tworzy świat osobny, samowystarczalny, równoległy w stosunku do rzeczywistego. A wszystko to, co jest w świecie realnym, daje się zmienić w tekst. Dla pisarza zawsze była to i jest nadal zabawa bardzo na serio, bo literatura okazuje się jedyną osłoną, tarczą pozwalającą odparowywać napierającą – z czasem coraz to mocniej […]
Czytaj więcej
Dla jednych kryształowy pałac był metaforą doskonałej i nadchodzącej niechybnie nowej ludzkości, dla innych stał się symbolem totalitarnej antyutopii. Dla Petera Sloterdijka gmach stanowi alegorię dopełnienia się cywilizacji zachodniej osiągającej apogeum materialnego rozwoju.
Czytaj więcej
We wstępie wydanej właśnie Teorii symbolu zadeklarował, że nie napisał tej książki dla ludzi uczonych, wyspecjalizowanych w tematyce, dlatego starał się maksymalnie uprościć wykład – i brzmi to trochę tak, jakby dla uczonych koniecznym było pisać zawsze trudno i skomplikowanie, bo tylko takie szlachectwo prawdziwie zobowiązuje, chociaż można o tym samym mówić łatwiej.
Czytaj więcejRugowanie futbolu poza nawias kultury unaocznia problemy, jakie polskie elity mają z własną tożsamością i narastającą od lat frustracją. Tymczasem piłka nożna może stać się wspaniałym sprzymierzeńcem w walce o równość płci i innych kampaniach przeciwko dyskryminacji.
Czytaj więcej
Całe pisarstwo Jarosława Iwaszkiewicza oscyluje wokół upływu czasu, poczucia straty, wokół wiecznego spóźnienia i dojmującego smutku z tym wszystkim związanego. Jak u Tomasza Manna, gdzie Wenecja piękna jest tylko od zewnątrz, bo pod podszewką śmierdzi wieczną stęchlizną.
Czytaj więcej
