Platformo, czy inne miasto jest możliwe?

W ubiegłym tygodniu Instytut Obywatelski opublikował na swojej stronie internetowej pięć tekstów miejskich badaczy i aktywistów. „Inne miasto jest możliwe”, przekonuje think tank Platformy Obywatelskiej. Pytanie jednak, kogo chce przekonać?

Z artykułów Krzysztofa Nawratka, Joanny Kusiak, Pawła Kubickiego, Bożeny Gierat-Bieroń i Przemka Filara wyłania się miasto, które jest miejscem „dobrego życia i możliwości rozwoju”; tanim, a przez to nowoczesnym; prowadzącym zrównoważoną politykę rozwoju uwzględniającą słuszne postulaty swoich mieszkańców; kulturalnym i wypełnionym życiem; oraz nastawionym na podnoszenie jakości życia swoich obywateli.

Wirtualne życie innego miasta

Od kilku lat to „inne miasto” zyskuje w Polsce niesamowitą popularność – pełno go w tekstach, na fotografiach i w filmach czy też w działaniach miejskich aktywistów. Mówimy o nim przy kawiarnianych stolikach, w galeriach, teatrach, domach kultury, redakcjach. Organizujemy ruchy poparcia i koalicje na jego rzecz. Ściągamy gości z zagranicy, aby nam o nim opowiedzieli. Najmniej mamy go jednak w polskiej rzeczywistości. „Inne miasto” to miasto, którego próżno szukać na mapie Polski. Zamiast GPS musimy posłużyć się przeglądarką internetową. Cieszę się, że do miejsc, gdzie mogę znaleźć upragnione miasto dołączyła strona internetowa Instytutu Obywatelskiego.

Chciałbym jednak, aby „inne miasto” przestało być miejscem wirtualnym. Trzeba zaznaczyć, że polskie miasta powoli zmieniają swoje oblicze, a ich włodarze przestają bać się transformacji, jaką może przynieść rozsądne planowanie przestrzenne, partycypacja obywatelska, uprzywilejowanie transportu publicznego czy zainwestowanie w kulturę. Nie będę się jednak oszukiwał – to wciąż raczej wyjątki potwierdzające regułę. Ta zaś jest taka: najpierw trzeba inwestować i budować, a dopiero później zadaje się pytanie „jak mieszkać”?