Sieć Miast Przyjaznych Starzeniu

Dzięki wspólnym  programom w Kanadzie, Irlandii, Słowenii, Hiszpanii, Portugalii, Federacji Rosyjskiej, USA, Wielkiej Brytanii i Francji wiedza i doświadczenia sieci docierają do ponad tysiąca miast i gmin pracujących nad programami prowiekowymi. Wspólnym celem tych miast jest poprawa czynników środowiskowych i społecznych, które wpływają na procesy aktywnego i zdrowego starzenia się. 

Z Kristine Goulding, koordynatorką Sieci Miast i Gmin Przyjaznych Starzeniu Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization – WHO) – rozmawia Marta Żakowska. Wywiad pochodzi z trzeciego numeru Magazynu Miasta. 

***

Marta Żakowska: Idea Miasta Przyjaznego Starzeniu opiera się między innymi na opracowanych przez Światową Organizację Zdrowia zasadach aktywnego starzenia się. Czym jest aktywne starzenie się i jakie są jego uwarunkowania?

Kristine Goulding: Aktywne starzenie się jest procesem pozwalającym zoptymalizować sposób, w jaki dbamy o nasze zdrowie, oraz poprawić jakość życia ludzi starzejących się. Ważnym elementem działań na jego rzecz jest zwiększanie udziału osób starszych w życiu społecznym oraz poczucia ich bezpieczeństwa. Aktywne starzenie się zależy od wielu czynników w otoczeniu jednostek, rodzin i większych grup społecznych. W miastach przyjaznych starzeniu się polityka miejska, usługi, zasady i struktury wspierają aktywne dojrzewanie. Dzieje się to przy założeniu, że osoby starsze różnią się od siebie pod względem możliwości, potrzeb i środków, jakimi dysponują. Przewiduje się i odpowiednio reaguje w związku z tym na zmieniające się potrzeby i preferencje związane z procesem starzenia się. Szanuje się indywidualne decyzje i wybory życiowe. Chroni się tych, którzy są najbardziej bezbronni, oraz działa na rzecz ich integracji i włączania we wszystkie dziedziny życia społecznego. Istnieje wiele czynników wpływających na proces aktywnego starzenia się. Są to m.in. uwarunkowania gospodarcze, osobiste, behawioralne i społeczne, środowisko fizyczne i dostęp do usług socjalnych oraz medycznych. Stoi więc przed nami wiele wyzwań.

MŻ: Jako WHO często używacie też terminu „starzenie się w miejscu”. Co oznacza to wyrażenie i co trzeba zrobić, żeby starzenie się w miejscu zamieszkania było możliwe?

KG: Termin starzenie się w miejscu odnosi się do ideału, w ramach którego mieszkańcy miast są w stanie żyć samodzielnie we własnym domu i społeczności – bezpiecznie, niezależnie i wygodnie, bez względu na wiek, dochody lub indywidualne możliwości poszczególnych ludzi; mogą mieszkać w domu tak długo, jak to jest możliwe, zamiast żyć w domach opieki. Taką możliwość można tworzyć osobom starszym dzięki środkom takiego typu, jak wspierające ich technologie, adaptacja środowiska, domu czy mieszkania do ich potrzeb fizycznych, różne rozwiązania służące poprawie mobilności. Ważne są też zapobiegawcze usługi opieki społecznej i medycznej.

Niektóre z podstawowych kwestii związanych ze starzeniem się w miejscu to w zasadzie spojrzenie w nowy sposób na istniejące obecnie ograniczenia, z którymi mają do czynienia mieszkańcy miast w miarę starzenia się. Musimy zmodyfikować środowiska miejskie tak, by zminimalizować wpływ ich ograniczeń na życie codzienne osób starszych. Dodanie rampy lub wygodnej poręczy przy schodach (zapobiegających upadkom), instalacja lepszego oświetlenia, zapewnianie łatwych i dostępnych środków komunikacji, poprawienie fizycznej dostępności transportu publicznego czy wreszcie zapewnienie odpowiednich usług medycznych dostarczanych do domu pomagają przedłużyć niezależność i mobilność starszych ludzi.

MŻ: Czym charakteryzuje się miasto przyjazne starzeniu? Czy możesz wymienić jego główne cechy?

KG: Takie miasto zachęca do aktywnego starzenia się, oferując optymalizację warunków dbania o zdrowie, uczestnictwa w życiu społecznym i bezpieczeństwo wszystkim grupom wiekowym. W praktyce miasto przyjazne starzeniu się dostosowuje swoje struktury i usługi do potrzeb wszystkich grup mieszkańców, więc są one dostępne też dla osób starszych, z uwzględnieniem ich różnych możliwości.

Istnieje osiem podstawowych obszarów tematycznych pracy nad rozwojem tego typu miasta: transport, mieszkalnictwo, partycypacja społeczna, szacunek, integracja społeczna, partycypacja obywatelska, zatrudnienie, komunikacja, pomoc społeczności i służba zdrowia, przestrzenie publiczne i budynki. Podobnie jak w przypadku warunków koniecznych do aktywnego procesu starzenia się, te obszary tematyczne miast przyjaznych starzeniu nakładają się na siebie i są współzależne.

MŻ: Jesteś koordynatorką Globalnej Sieci WHO Miast i Gmin Przyjaznych Starzeniu. Jakie główne zadanie sobie stawiacie i jak działa sieć?

KG: Globalna Sieć WHO powstała w czerwcu 2010 roku jako reakcja na wzrastające tempo starzenia się społeczeństw na świecie. Sieć tworzy globalną platformę informacji i wzajemnego wsparcia budowaną dzięki wymianie doświadczeń. Ponadto WHO udziela porad i wskazówek, a także tworzy bazę wiedzy na temat miast i gmin przyjaznych starzeniu. Nadrzędnym celem sieci jest pomoc w tworzeniu miejskich środowisk społecznych fizycznie dostępnych i dostosowanych do potrzeb osób starszych, umożliwiających zdrowe i aktywne starzenie się.

MŻ: Ilu macie członków i w jakich miejscach?

KG: W niecałe trzy lata sieć wzrosła do 137 członków (miast i gmin) w 21 krajach na całym świecie. Dzięki wspólnym programom w Kanadzie, Irlandii, Słowenii, Hiszpanii, Portugalii, Federacji Rosyjskiej, USA, Wielkiej Brytanii i Francji wiedza i doświadczenia sieci docierają do ponad tysiąca miast i gmin pracujących nad programami prowiekowymi. Wspólnym celem tych miast jest poprawa czynników środowiskowych i społecznych, które wpływają na procesy aktywnego i zdrowego starzenia się.

MŻ: W publikacji WHO pt. „Przewodnik po miastach przyjaznych starzeniu” piszecie, że „przestrzenie i budynki użyteczności publicznej mają znaczący wpływ na mobilność, niezależność i jakość życia osób starszych i wpływają na ich zdolność do starzenia się w miejscu”. Na czym to polega?

KG: Wyobraź sobie życie w społeczności, w której są tereny zielone – czyste, bezpieczne i łatwo dostępne. Ławki i toalety publiczne są w niej pod ręką, a chodniki są gładkie, równe, niezatłoczone i nie mają wysokich krawężników. Możesz przejść przez ulicę wygodnie i bezpiecznie, a odpowiednie uliczne oświetlenie, poręcze, rampy i dostosowane do potrzeb osób starszych schody sprawiają, że łatwo możesz dostać się z miejsca na miejsce. Podłogi antypoślizgowe, windy i odpowiednie oznakowania sprawiają, że bez problemu możesz poruszać się w centrach handlowych. Brzmi nierealnie? Nie powinno.

MŻ: Czyli tak wygląda fizyczna przestrzeń miasta przyjaznego wszystkim mieszkańcom w pigułce?

KG: Wiele elementów przestrzeni zurbanizowanych decyduje o tym, czy są one przyjazne dla osób starszych i starzejących się. Istnieją niedrogie, proste ulepszenia i zostały one zastosowane już w wielu miastach, dając starszym ludziom łatwiejszy dostęp do świata poza ścianami ich domów i do korzystania z życia społeczeństwa w całości. W japońskim Akita zainstalowano np. w publicznych chodnikach system topnienia śniegu, który zapobiega powstawaniu lodu zimą, chroni przed poślizgami i upadkami. W Barcelonie, w Hiszpanii, ruchome schody pomagają ludziom pokonywać wzgórza. W Besançon we Francji tworzy się z kolei szerokie ścieżki dla pieszych z licznymi ławkami, aby umożliwić ludziom odpoczynek i łatwe przemieszczanie się, nawet o kulach. Udogodnienia te służą wszystkim, nie tylko ludziom starszym, i promują mobilność, niezależność oraz elastyczność, które są podstawowymi uwarunkowaniami starzenia się w miejscu.

MŻ: Oddzielnym problemem związanym z przemieszczaniem się jest transport publiczny. Jak możemy dostosować go do potrzeb osób starszych?

KG: Dla wielu starszych ludzi ich życie jest uwarunkowane przez charakter transportu publicznego, jaki mają do swojej dyspozycji. Komunikacja publiczna docierająca w miejsca, które starsi ludzie chcą odwiedzać, przystępna cenowo, kursująca niezawodnie i często, łatwo dostępna i bezpieczna ma ogromne znaczenie. Jednym z podstawowych wyzwań stojących przed miastami jest zapewnienie ramp lub mechanicznych platform asystujących seniorom we wchodzeniu i wychodzeniu z pojazdu (zwłaszcza w przypadku wózków inwalidzkich, co idealnie działa m.in. w Barcelonie, w Hiszpanii. Z kolei specjalne taryfy dla seniorów mogą zachęcić ich do korzystania z transportu publicznego – jak w Akita, w Japonii). Dla tych osób starszych, które wolą jazdę samochodem, powinniśmy z kolei wydzielić priorytetowe miejsca parkingowe, w bliskiej odległości od budynków i zapewnić zatoki do przyjmowania i odbioru pasażerów przez jednostki transportu zbiorowego. Jako priorytet wśród innych uczestników ruchu drogowego powinna też być traktowana uprzejmość wobec starszych kierowców. Jednoczenie zalecane są „odświeżające” kursy jazdy i specjalne lekcje dla osób starszych w przypadku konieczności odnowy prawa jazdy, aby czuły się one pewnie za kierownicą.

MŻ: Dobre przestrzenie publiczne, dobrze zaprojektowane przestrzenie prywatne i transport to podstawowe, fizyczne aspekty miast przyjaznych starzeniu się. Zmiana musi nastąpić jednak na wielu poziomach, żebyśmy skutecznie mogli eliminować zjawisko dyskryminacji ze względu na wiek. Kto powinien włączyć się w proces zmian? Administracje miejskie, mieszkańcy, architekci… a może my wszyscy?

KG: Pytanie „kto buduje dobre miasto i zarządza miastem przyjaznym starzeniu się” jest z pewnością istotne. Życzliwość dla starości to nie cel sam w sobie: jest to proces, który wymaga akceptacji całego miasta, od polityków po pracowników miejskich, urbanistów i studentów. Często różne jednostki i grupy postanawiają pomóc zbudować środowisko przyjazne ludziom w każdym wieku. Rdzeniem takich środowisk są rządy, stowarzyszenia, sektor prywatny, grupy obywatelskie, nauczyciele akademiccy i pracownicy socjalni. To oznacza jednak, że inżynierowie odpowiedzialni za transport muszą prowadzić dialog z pracownikami socjalnymi, pracownicy opieki zdrowotnej powinni rozmawiać z urbanistami, właściciele firm muszą rozmawiać z politykami, a ludzie starsi muszą być w centrum tych rozmów.

MŻ: Podstawą jest więc współpraca wszystkich zaangażowanych stron.

KG: Miasta przyjazne starzeniu się muszą korzystać z istniejących sieci, łączących ludzi i interesy, tworząc tzw. społeczności praktyki. Silny związek między różnymi aspektami współczesnego życia pokazuje, że miasta czy gminy przyjazne starzeniu mogą powstawać tylko dzięki zintegrowanemu podejściu do działania, opierającemu się na znajomości potrzeb i zwyczajów osób starszych w danym miejscu. Takie podejście wymaga koordynacji przedsięwzięć w różnych dziedzinach polityki miasta i usług w taki sposób, aby się one wzajemnie uzupełniały. Pierwszym krokiem w rozwijaniu miasta przyjaznego starzeniu jest jednak tworzenie możliwości udziału osób starszych w dyskusji o ich realnej sytuacji i potrzebach, by podstawą decyzji dotyczących miejskich polityk mogły być bezpośrednie informacje. Kto lepiej od osób starszych zna potrzeby i pragnienia tej grupy?

MŻ: I Sieć Miast i Gmin Przyjaznych Starzeniu wspomaga właśnie ten proces?

KG: Sieć WHO ma nadzieję stać się punktem wyjścia dla miast i gmin, które są zainteresowane poprawianiem ich otwartości na procesy starzenia się, ale nie wiedzą, gdzie i jak zacząć. W początkowych etapach naszej współpracy z miastami inspiracji dostarczają przykłady dobrych praktyk i owocnej współpracy z miastami na całym świecie. Nasza sieć ułatwia kontakty i współpracę na poziomie lokalnym, krajowym i międzynarodowym pomiędzy rządami, urbanistami, inżynierami transportu, pracownikami społecznymi, służbą zdrowia i naukowcami a pokoleniem starszych ludzi.

MŻ: W różnych rozmowach i w przewodniku podkreślacie też, że starsze pokolenia muszą mieć możliwość aktywnego udziału także na rynku pracy, tymczasem zjawisko dyskryminacji ze względu na wiek często uniemożliwia lub utrudnia im aktywność zawodową.

KG: Osoby starsze nie przestają być wartościowymi członkami społeczeństwa w chwili przejścia na emeryturę. Wiele z nich wykonuje ochotniczą, nieodpłatną pracę dla swoich rodzin i społeczności. Przyjazne starzeniu społeczeństwo tworzy możliwości dla osób starszych, by nadal mogły one być cennymi uczestnikami swojej społeczności w ramach płatnego zatrudnienia lub wolontariatu, jeśli się na to zdecydują. Muszą one też być czynnie zaangażowane w procesy polityczne. Wiele krajów ma już przepisy, które uznają i wspierają potencjał starszych pracowników. Postawy wobec seniorów-pracowników zmieniają się stopniowo na lepsze, ale jeszcze długa droga przed nami. Raporty o dyskryminacji wiekowej w pracy są wciąż bardzo niepokojące. Obawy budzą różne aspekty – od braku szacunku ze strony niektórych pracowników do zdecydowanej niechęci pracodawców do zatrudniania pracowników w starszym wieku. Kroki podejmowane w celu zachęcenia do udziału w życiu obywatelskim i zatrudnieniu są więc niezbędne. Jednym ze sposobów walki ze zjawiskiem dyskryminacji ze względu na wiek jest np. wyeliminowanie przymusowego przejścia na emeryturę w określonym wieku lub zniesienie ograniczeń wiekowych w zatrudnieniu. Bardzo ważnym aspektem wspierania pracowników i wolontariuszy w starszym wieku jest też oferowanie elastyczności seniorom, przede wszystkim lżejszych obciążeń i bardziej dostosowanej do ich potrzeb polityki zwolnień chorobowych, zarówno w zatrudnieniu płatnym, jak i ochotniczym.

MŻ: A skąd się bierze dyskryminacja ze względu na wiek i jak jej przeciwdziałać?

KG: Jako podstawa do braku szacunku do osób starszych w społeczeństwie, które gloryfikuje młodość i ciągłą zmianę, są często przywoływane popularne negatywne obrazy starzenia się. W niektórych przypadkach istniejący dysonans pomiędzy współczesnymi normami indywidualizmu i oczekiwaniami ludzi starszych prowadzi do nieporozumień i napięć. Zwalczanie zjawiska dyskryminacji ze względu na wiek lub negatywnych stereotypów i uprzedzeń leży u podstaw działań Sieci WHO. Aby osoby starsze mogły być bardziej aktywne w życiu społecznym, gospodarczym i politycznym, najpierw musi nastąpić zmiana w świadomości społecznej. Musimy jako społeczeństwa zrozumieć i czuć, że osoby starsze są potrzebne i chciane, a międzypokoleniowa transmisja wartości i doświadczeń to podstawa rozwoju każdego z nas.

Jednym ze sposobów przeciwdziałania dyskryminacji wiekowej są działania integrujące i angażujące różne grupy wiekowe, w tym ogólnodostępne przestrzenie i wydarzenia zaspokajające potrzeby i możliwości przedstawicieli różnych grup wiekowych. Doświadczenia międzypokoleniowe wzbogacają ludzi w każdym wieku. Dla młodszych ludzie starsi są źródłem tradycyjnych praktyk, wiedzy i doświadczenia, podczas gdy młodsze pokolenia mogą oferować starszym informacje na temat nowszych praktyk i pomoc w poruszaniu się w szybko zmieniającym się społeczeństwie. Proste przykłady takie jak wspólne warsztaty fotografii dla młodego i starszego pokolenia w portugalskim Alfândega da Fé, pokazy mody, recitale poezji, piesze wycieczki i odwiedziny dzieci ze szkoły podstawowej w domach opieki w mieście Los Altos w Stanach Zjednoczonych pokazują, jak integracja społeczności może przyczynić się do budowania wzajemnego zrozumienia, szacunku i przyjaznych postaw.

MŻ: Ważny jest również silny system lokalnego wsparcia społecznego, w tym lokalne centra społecznościowe.

KG: Każdy człowiek potrzebuje poczucia przynależności do grupy społecznej i jest ono szczególnie ważne w przypadku osób starszych. Uczestnictwo w życiu społecznym i społeczne wsparcie silnie wpływają na polepszenie stanu zdrowia i samopoczucia przez całe nasze życie. Branie udziału w wydarzeniach rozrywkowych, towarzyskich, kulturowych i religijnych pozwala osobom starszym czuć, że są potrzebni i cieszyć się szacunkiem, więzami społecznymi oraz zachowywać opiekuńcze, serdeczne relacje zarówno z ludźmi w społeczności, jak i w rodzinie. Zapewnienie scentralizowanego, łatwo dostępnego miejsca na tego typu działania może przyczynić się do wspierania społecznej integracji seniorów w ich grupie wiekowej i w szerszej społeczności. Instytucje takie jak świetlice dla seniorów, kluby seniorów, centra społecznościowe czy centra opieki dziennej dla dorosłych wspierają rozwój tkanki społecznej przyjaznej procesowi starzenia się.

MŻ: I są właśnie podstawą do rozwoju lokalnych systemów różnych form wsparcia.

KG: Tak, bo centra dla seniorów to punkt wyjściowy do poradzenia sobie z procesem starzenia się społeczeństwa. Łączą one starszych ludzi z usługami społecznymi i między innymi z takimi, które pomagają im zachować zdrowie i niezależność. Centra te, podobnie jak inne ośrodki otwarte na potrzeby seniorów, oferują kontakt ze zróżnicowaną grupą rówieśników. Miejsca, które regularnie zapewniają kalendarz działalności nastawiony na swoich klientów, od bingo po wspólną kolację czy występy artystyczne, pomagają starszym mieszkańcom miast pozostać aktywnymi i prowadzą do lepszego samopoczucia psychicznego i fizycznego. Inne usługi społeczne oferowane seniorom w takich miejscach pozwalają na zaspokojenie wielu potrzeb w jednym punkcie. Są to na przykład posiłki i programy żywienia, zdrowia, fitness i programy odnowy biologicznej, możliwości zaangażowania obywatelskiego i wolontariat, programy edukacyjne i kulturalne.

Społeczne systemy pomocy, szczególnie właśnie centra dla seniorów, dają więc starszym osobom nowe poczucie niezależności. Wypełniony harmonogram towarzyski i perspektywa spotkania przyjaciół w centrum stymuluje zarówno ich umysły, jak i ciała. Seniorzy polegający wyłącznie na członkach rodzin w kontekście wszystkich ich potrzeb transportu i kontaktu z ludźmi często nie czują się niezależni. Centra tego typu powinny oferować też bezpłatny transport seniorów z ich domów, umożliwiając im przychodzenie i wychodzenie z mieszkań, kiedy chcą i wspierając jednocześnie ich poczucie niezależności. Ponadto, ośrodki te mogą również zapewniać regularne badania, lekarstwa i udostępniać szczepionki przeciw grypie oraz inne zabiegi. Ta wygodna opcja zachęca seniorów do zadbania o problemy zdrowotne bez konieczności wizyty u lekarza, ponieważ mogą to zrobić w miejscu, w którym i tak z chęcią przebywają. Badania, z których mogą korzystać w centrach w okolicach swoich domów, pomagają we wczesnym wykrywaniu problemów zdrowotnych i zwiększają szanse na długowieczność. Nasze badania wykazały, że osoby starsze, które uczestniczą w programach oferowanych przez centrum dla seniorów, są w stanie lepiej zajmować się swoimi dolegliwościami i opóźniać występowanie chorób przewlekłych. Możliwość korzystania z tego typu centrów, dostarczających doświadczeń i usług różnego typu, doprowadza do wymiernej poprawy w samopoczuciu fizycznym, społecznym, emocjonalnym, psychicznym i ekonomicznym seniorów.

MŻ: Wsparcie ze strony lokalnej społeczności to jedna z podstaw umożliwienia „starzenia się miejscu zamieszkania”. Kolejną kwestią jest pomoc dla samotnie mieszkających seniorów.

KG: Dla wielu osób starszych możliwość starzenia się w zaciszu własnego mieszkania jest jednym z najwyższych priorytetów. Jak wspomniałam, zacząć trzeba od modyfikacji ich fizycznego otoczenia, tak aby było ono bardziej przyjazne procesowi starzenia się, równolegle pracując nad dostępem starszych mieszkańców do alternatywnego transportu, możliwości uzyskania opieki lekarskiej we własnym domu, do dostarczanych do mieszkań posiłków – szeroki zakres usług pomaga starszym ludziom w utrzymaniu niezależności. Duży odsetek osób starszych żyje samotnie i potrzebny jest też łatwy dostęp do służb ratunkowych w przypadku nagłej potrzeby. Innowacyjne rozwiązania wprowadzane już w niektórych miastach pozwalają na poprawienie bezpieczeństwa starszych mieszkańców żyjących samotnie. W Akita, w Japonii, lokalny rząd stworzył np. system wsparcia dla ludzi starszych działający przy pomocy systemów informacji geograficznej (GIS), które pokazują ich fizyczną lokalizację w momencie zgłoszenia prośby o pomoc w nagłej sytuacji. Pozwala to na wysłanie służb ratowniczych w odpowiednie miejsce, a także wpływa na decyzje urbanistyczne w planowaniu optymalnej lokalizacji dla nowych ośrodków medycyny i opieki społecznej. Inne innowacje, takie jak aparaty oferujące przyciski alarmowe, które starsze osoby mogą zawsze mieć przy sobie, pomagają wezwać służby ratownicze w razie wypadku. Kluczowym elementem monitorowania starszych ludzi, którzy mogą cierpieć na ograniczoną zdolność poruszania się, bądź żyć w izolacji społecznej, są też pracownicy socjalni.

MŻ: W pewnym momencie jednak starsza osoba osiąga etap, na którym nie może już utrzymać niezależności.

KG: I wówczas należy zacząć myśleć o przeniesieniu się do placówki. Ośrodki i rezydencje dla seniorów, które zapewniają szeroki wybór usług, wyposażenia, udogodnień i atrakcji, stanowią dobrą formę przejściowego zakwaterowania, ale często są one kosztowne i zapchane. Zapewnienie przystępnych ośrodków długoterminowej opieki dla osób starszych jest wiec kluczowym elementem działań przyjaznych ludziom w różnym wieku. Hybrydowe rozwiązanie, w którym np. jeden z małżonków nadal żyje samodzielnie, a drugi jest w instytucji opieki, może również stanowić przydatną opcję.

MŻ: I wciąż właśnie trzeba opłacać tego typu placówki. Jak to robić?

KG: Znalezienie sposobów na dofinansowanie kosztów prywatnych instytucji, zapewnienie dobrej jakości placówek publicznych i równoważenia tych dwóch form pozostaje ciągłym wyzwaniem dla rządów lokalnych i krajowych. Wariant „Living Together”, czyli program wprowadzony w hiszpańskim Vic, oparty jest na idei dzielenia mieszkania przez studentów i osoby starsze (po obniżonej cenie dla obu stron). Z kolei w Kilkenny w Irlandii zespoły opieki społecznej i organizacji pozarządowych umożliwiają osobom starszym korzystanie z interwencji medycznych w ich własnych domach (tym samym obniżając liczbę przyjęć na ostrych dyżurach). Do zmniejszania kosztów opieki długoterminowej dla seniorów mogą się przyczynić różne rodzaje partnerstwa publiczno-prywatnego. Utrzymanie wysokiej jakości opieki po przystępnej cenie na pewno jest wyzwaniem, ale jest to wyzwanie, z którym musimy się poważnie liczyć w Miastach i Gminach Przyjaznych Starzeniu.

MŻ: I – jak czytałam – pracujecie także nad sprostaniem temu wyzwaniu. A jak można stać się członkiem waszej sieci i korzystać z waszych porad i zasobów wiedzy?

KG: Przyłączenie się do nas to prosty proces, wymagający złożenia aplikacji online (która dostępna jest na stronie internetowej http://who.int/ageing/projects/application_form/en/index.html) oraz pisma od prezydenta, burmistrza lub administracji miejskiej wskazującego ich zobowiązanie i chęć przystąpienia do cyklu ciągłego doskonalenia naszej sieci. Światowa Organizacja Zdrowia zobowiązuje miasta aplikujące do czterech kroków:
1. Ustanowienia mechanizmów angażujących osoby starsze w cykl przystępowania do sieci
2. Podnoszenia zastanego poziomu przystosowania miast i gmin do potrzeb osób w każdym wieku
3. Stworzenia trzyletniego planu działania na rzecz podniesienia zastanego poziomu przystosowania miast, gmin i społeczności do potrzeb osób każdym wieku, starzenia się
4. Identyfikacji wskaźników monitorowania postępów planu działania

Miasta lub gminy, które stają się członkami globalnej sieci, mają możliwość korzystania z oznaczenia „Członka Globalnej Sieci Miast i Gmin Przyjaznych Starzeniu”. Członkostwo umożliwia również:
• kontakt z globalną siecią ekspertów w zakresie różnych aspektów starzenia się, w tym urzędników, kierowników projektów, naukowców i ludzi starszych
• dostęp do najnowszych wiadomości i materiałów związanych z podnoszeniem jakości życia w miastach i gminach, projektów, spotkań i imprez
• wsparcie w pracy nad opracowywaniem strategii działań oraz rozwojem i wdrażaniem rozwiązań dotyczących przystosowywania miast i gmin do potrzeb wszystkich grup wiekowych
• udział w dyskusji o najlepszych praktykach w zakresie wdrażania i pokonywania wyzwań związanych z rozwojem miast i gmin przyjaznych starzeniu