W nowelizacji ustawy o prokuraturze autorstwa PiS, która przyznaje kompetencje Prokuratora Generalnego Ministrowi Sprawiedliwości zdaniem jednych chodzi o większą efektywność w skazywaniu łobuzów, a zdaniem drugich o zrobienie z prokuratorów pacynek poruszanych siłą woli Prezesa. Te dwie perspektywy zajmą pewnie na jakiś czas uwagę komentatorów i być może umknie nam fakt, że w całej sprawie Ministrowi Ziobrze chodzi o zostanie superbohaterem.

Podział i ograniczenie władzy są zbędne, gdy wiemy najlepiej, co i jak trzeba zrobić, by było sprawiedliwie. Bez sensu są ograniczenia proceduralne, gdy nie potrzebujemy ani chwili zastanowienia, ani drugiej opinii. Nie ma potrzeby zabezpieczenia się przed pomyłkami, gdy nasza nieomylność mogłaby zająć miejsce wzorców z Sèvres. Nie ma potrzeby zabezpieczenia się przed własnymi pokusami, słabościami i chuciami, gdy jest się superbohaterem.

Ziobro wierzy w swoją moc. Wierzy, że nigdy nie popełni błędu i będzie ostoją dla tych wszystkich prokuratorów, którzy jednak przez zwykłą ludzką słabość dadzą się omamić świadkom, przekonać dowodom (lub ich brakiem) albo ugną się pod ciężarem procedur. Wszędzie tam, gdzie zasada in dubio pro reo skrępuje moce zwykłych prokuratorów pojawi się on, Zbigniew Ziobro i za rękę poprowadzi każdego śmiertelnika przez groźny gąszcz wątpliwości.

Ale myliłby się ten, kto wyobraża sobie Ziobrę niczym szeryfa Coopera, który w samo południe staje do walki w obronie słabszych, a w tej nierównej walce może liczyć tylko na siebie i swojego Prezesa. Ziobro jest jak Zorro, który po godzinach będzie uwalniał świat od tych złoczyńców, na których winy oficjalnie dowodów nie ma.

Czy formy życia zbiorowego zagrożone są przez obecny kształt gospodarki pieniężnej? O tym m.in. Jerzy Hausner, Marek Cichocki i Wojciech Przybylski w nowym numerze Res Publiki Nowej: Szał Bankiera. Zamów tutaj.

Numer do nabycia w naszej księgarni internetowej i dobrych sklepach.