„Prawo do miasta” – najnowszy numer „Res Publiki Nowej”

„Res Publika Nowa” w numerze, który będzie dostępny już pod koniec grudnia, pyta o prawo do miasta i przedstawia mechanizmy demokracji miejskiej

Kacper Pobłocki i Lech Mergler m.in. przywołując doświadczenia ruchu My-Poznaniacy, opowiadają o zmaganiach, którym stawiają czoła i sukcesach na drodze realnego wpływu inicjatyw szeregowych obywateli na kształt przemian w mieście. W podwójnym numerze kwartalnika przywołujemy doświadczenia Brazylii, odzyskanie pojęcia demokracji przez mieszkańców miasta ukazanych w tekście Jamesa Holstona Obywatelstwo zbuntowanych, i Indii, w których dzięki samoorganizacji najbiedniejszych, bezdomnych powstał Sojusz Mumbaj, będący odzwierciedleniem głębokiej demokracji – proces ukazuje Arjun Appadurai. Artur Celiński ocenia rosnące zainteresowanie konsultacjami społecznymi, mając nadzieję, że w przyszłości nie będą świętem, pożywką dla mediów, a integralnym procesem demokracji.

W numerze publikujemy artykuł Doroty Piwowarskiej o święcie Fallas w Walencji – Nie pytaj o podpalacza, o architekturze ukształtowanej przez system totalitarny opowiada Joanna Kusiak w tekście Tyrania w Tiranie. Socjalistyczna utopia i miejska rzeczywistość. Zagadnienie reprezentacji jako relacji społecznej przedstawia Andrzej Waśkiewicz. Richard Wolin analizuje przyczyny europejskiego skrętu w prawo i obudzenia się narodowościowych tęsknot. Marcin Moskalewicz przygląda się pladze ekshumacji i przedstawia je jako polityczny rytuał. Bernadetta Darska w tekście Razem czy osobno? podsumowuje działalność Kongresu Kobiet. Andrzej Leder w swoim eseju pisze o szacunku dla kobiet na murach miasta.

W 201-202 wydaniu „Res Publiki Nowej” także nowy dział poświęcony muzyce – Res Musica – przygotowywany przez redakcję Screenagers, opiniotwórczy serwis poświęcony muzyce rozrywkowej. W dziale Proza przedstawiamy opowiadania Tove Jansson Wielka podróż i Historia miłosna poprzedzone wstępem Justyny Czechowskiej, która przekonuję, że nie seria o Muminkach, a opowiadania Jansson są nam do życia niezbędne. A na koniec Jacques Rupnik pisze o Václavie Havlu.