Kultura

Kolonie agresji

Dawno nie doświadczyłam takiej ilości skondensowanej agresji – ostatni weekend w warszawskim Teatrze Dramatycznym nie należał do najprzyjemniejszych. Bo przecież nie miało być przyjemnie, biedny sługo kapitalizmu. Kolonizowanie wyobraźni Kiedy oglądałam kolejne spektakle i projekty związane z przeglądem „Walka Czarnucha z Europą”, zastanawiałam się, gdzie tu jest wspólny mianownik. Co znaczy właściwie to hasło powieszone […]

Czytaj więcej
Kultura

Polska made in USA

Opowiedzieć o polskiej współczesności poprzez realia Ameryki lat dwudziestych – takie karkołomne zadanie wziął na siebie Michał Zadara, adaptując w Teatrze Polskim w Bydgoszczy Wielkiego Gatsby’ego Francisa Scotta Fitzgeralda. Wspólny mianownik między polską i amerykańską rzeczywistością jest jednak zaskakująco oczywisty: to napięte relacje między biednymi a bogatymi klasami społecznymi, w który uwikłani są bohaterowie powieści. […]

Czytaj więcej
Kultura

Cielesność totalna

W teatralnym świecie Wielkiej Brytanii niewątpliwie dominuje tekst dramatyczny: wizja reżyserska musi być podporządkowana tekstowi, aby jak najlepiej wykorzystać obecne w nim możliwości. Każde przedstawienie oceniane jest więc ze względu na to, czy użyte środki sceniczne odpowiadają charakterowi wystawianego dramatu. Są jednak na scenie brytyjskiej postaci, którym udaje się wymknąć tym ograniczeniom dzięki budowaniu własnego […]

Czytaj więcej
Kultura

Teatr dla posthumanistów

W Życiu seksualnym dzikich Krzysztof Garbaczewski wraz z zespołem pyta o możliwość zakwestionowania granicy między tym, co ludzkie i nie-ludzkie, znajome i inne. Proponuje teatr refleksyjny i ahistoryczny, który stanowi alternatywę wobec społecznie zaangażowanego, nastawionego na aktualności teatru politycznego. Zamiast komentarza oferuje rozbudzenie wrażliwości za pomocą nierzadko zachwycających wizualnie scen, które rozgrywają się poza specyfikacją […]

Czytaj więcej
Kultura

Każde czasy mają swoją Troję

Carlus Padrissa lubi prowokować. Jego grupa teatralna La Fura dels Baus znana jest ze spektakli epatujących agresją i przemocą, na pograniczu teatru i happeningu. O ich stylu wiele mówi Manifest Łajdaka, w którym członkowie tej grupy nazywają się „organizacją przestępczą”, a w ostatnim punkcie manifestu podsumowują swoją działalność: Fura dels Baus eksperymentuje „na żywo”. Każda […]

Czytaj więcej
Kultura

Koniec kuglarzy

Początek wiele zapowiada. Mały świat zastygły w oczekiwaniu na pierwszy ruch, cisza przedłuża się przez kolejne minuty. Clov dodatkowo przeciąga początek partii, przemierza nonszalancko zdegradowaną przestrzeń. Gra na zwłokę – w obliczu przykrytego białym płótnem ciała ustawionego na środku sceny w grę wchodzi dosłowność. „Skończone, skończyło się, kończy się już, to chyba się już kończy.”*– […]

Czytaj więcej
Kultura

Zatopiona opera, utopiona kobiecość

Głęboko na pięć sążni mój ojciec leży V: ty, który powstaniesz z powodzi…, reż. Juliana Snapper Świat po katastrofie – obraz, który znamy doskonale z setek filmów o przyszłości ludzkości – tym razem został umieszczony w basenie Pałacu Młodzieży, w monumentalnej przestrzeni z farbą schodzącą ze ścian i tak intensywnym zapachem chloru, że aż kręciło […]

Czytaj więcej
Kultura

Celebracja, mistyfikacja i inni

(Klub polski, reż. Paweł Miśkiewicz, Teatr Dramatyczny, Warszawa) Polak robi spektakl o Polakach, mężczyzna o mężczyznach, artysta o artystach. Te same słowa, te same przyśpiewki, te same opowieści znane przez wszystkich na pamięć (jeszcze pod prysznicem przypomina mi się melodia „Zemsta, zemsta, zemsta na wroga!”). Miało być studium szaleństwa, dramat emigrantów chorych na polskość. Tymczasem […]

Czytaj więcej