Carlus Padrissa lubi prowokować. Jego grupa teatralna La Fura dels Baus znana jest ze spektakli epatujących agresją i przemocą, na pograniczu teatru i happeningu. O ich stylu wiele mówi Manifest Łajdaka, w którym członkowie tej grupy nazywają się „organizacją przestępczą”, a w ostatnim punkcie manifestu podsumowują swoją działalność: Fura dels Baus eksperymentuje „na żywo”. Każda […]
Czytaj więcej
Początek wiele zapowiada. Mały świat zastygły w oczekiwaniu na pierwszy ruch, cisza przedłuża się przez kolejne minuty. Clov dodatkowo przeciąga początek partii, przemierza nonszalancko zdegradowaną przestrzeń. Gra na zwłokę – w obliczu przykrytego białym płótnem ciała ustawionego na środku sceny w grę wchodzi dosłowność. „Skończone, skończyło się, kończy się już, to chyba się już kończy.”*– […]
Czytaj więcej
Głęboko na pięć sążni mój ojciec leży V: ty, który powstaniesz z powodzi…, reż. Juliana Snapper Świat po katastrofie – obraz, który znamy doskonale z setek filmów o przyszłości ludzkości – tym razem został umieszczony w basenie Pałacu Młodzieży, w monumentalnej przestrzeni z farbą schodzącą ze ścian i tak intensywnym zapachem chloru, że aż kręciło […]
Czytaj więcej
(Klub polski, reż. Paweł Miśkiewicz, Teatr Dramatyczny, Warszawa) Polak robi spektakl o Polakach, mężczyzna o mężczyznach, artysta o artystach. Te same słowa, te same przyśpiewki, te same opowieści znane przez wszystkich na pamięć (jeszcze pod prysznicem przypomina mi się melodia „Zemsta, zemsta, zemsta na wroga!”). Miało być studium szaleństwa, dramat emigrantów chorych na polskość. Tymczasem […]
Czytaj więcej
